Die donkie sien sy baas se skoothondjie aldag en heeldag al op en oor die man, dan in sy hande, dan in sy skoot, dan sommer op sy bors. Intussen geniet die keffer-gevreetjie ook net die beste kos, reguit van die baas se eie tafel af, dis nou benewens al die bederfies waarmee al wat bediende is, hom deur die loop van die dag volstop. Die donkie vertel homself toe: “As my meester en sy bediendes so gek is oor 'n verskoninkie vir 'n hond soos daardie een, hoeveel te meer sal hulle nie wees as ek my soos een gedra nie. Ek is immers na alles veel beter as enige hond, intelligenter, talentvoller, en, o, so veelsydig! Heilige fonteinwater en net die beste snitte en porsies sal vir my voorgesit word omdat ek in alle opsigte die hond se meerdere is. Dit het lankal tyd geword dat ek die respek wat my toekom begin afdwing.” Met dié laat los hy 'n harde, balkende hiéé-hô, en sit op 'n galoppie af na sy meester toe. Hy spring op en slaan sy twee voorpote oor die niksvermoedende man se skouers, met sy stink asem in die man se gesig begin hy hom met sy groot grys tong al op die wang en in die nek te lek – dit, terwyl sy hoewe van die man se skouers begin gly en sy klere aan flarde skeur. Gelukkig, vir die stomme plaasboer, begin hy ingee onder die donkie se gewig en kom die eerste plaasarbeiders, in antwoord op sy gille en krete, ook met stokke en pikke en grawe en byle aangehardloop. Tesame met die klippe wat hardop saamgesels, is dit ook nie lank nie of die arme donkie sien sy ma vir 'n eendvoël aan. Hulle is toe met hom, kwalik nog in die lewe, af stalle toe waar hy lank, baie lank, opgesluit gehou is.
Ondergeskiktes wat dit nie waardig is nie moenie wederregtelik probeer om die posisie van hul meerderes oor te neem nie.
Illustrasies deur Laura G Gibbs op Flickr toeganklik gemaak.
