Leeu het oud en siek geword; hy lê sterwend in sy grot. Al die diere, met uitsondering van Jakkals, kom lê besoek af om hulde te betoon. Wolf maak van die geleentheid gebruik om jakkals lelik swart te smeer by die moeilike ou leeu – jakkals is dan nou kwansuis sús disrespekvol en só oneerbiedig teenoor die diere se heer en meester... waarop jakkals, wat inderdaad siekebesoek kom doen, instap – net betyds om so die stertkant van wolf se vertelling te hoor. Leeu brul woedend maar jakkals vra dadelik toestemming om sy gedrag te mag verduidelik. “Na alles,” vra die jakkals, “wie van al die diere wat al besoek kom aflê het, het soos ek, jakkals, al om die wêreld gereis en hom deurkruis opsoek na 'n middel om u wonderbaarlik te genees – én een gekry? Natuurlik wil leeu dadelik weet wat dit is en jakkals verduidelik graag: “Jy moet 'n wolf lewend afslag en sy warm vel om jou gooi...” Maar voor jakkals nog verder kon uitwei, was wolf reeds dood en jakkals merk laggend op: “Jy moenie jou meester slegter laat voel as wat hy reeds voel nie, jy moet hom opbeur en rede gee om beter te voel”
Die storie wys dat ons maklik in slagysters trap wat ons vir ander stel.
