In 'n onbewaakte oomblik gryp die hond vir homself 'n ongesonde groot stuk vleis by die slaghuis en sit af na die buitewyke van die dorp. Toe hy met die bruggie langs oor 'n spruitjie stap, merk hy die porsie vleis se weerkaatsing in die water op, en dít lyk vir hom veel groter as die homp vleis in sy bek. Hy laat los toe ook summier sy eie vleis en hap in die water af na die groter porsie. Toe die weerkaatsing plotseling in die troebel water verdwyn, soek-soek die hond na sy eie homp vleis van vaneffe, maar dit het intussen verdwyn – 'n raaf het dit opgeraap en is daarmee weg. Die hond verval in 'n weeklaag oor sy betreurenswaardige situasie: “Wee my, ek wat so onnosel was om dit wat ek had, prys te wil gee vir 'n voorspooksel, 'n illusie, en op die ou einde toe met niks sit!”
Die fabel gaan oor gulsige en giere mense wat meer gryp as wat hulle nodig het.
In die Oosterse fabelskat is 'n soortgelyke verhaal van die jakkals wat die vleis in sy bek neersit om 'n groter vis te vang. Toe daag die aasvoël op, steel dit, en soos met die hond, eindig die jakkals toe ook met niks op.
In 'n ander weergawe uit die Ooste sien die jakkals kuikens waaragter hy aangaan. 'n Valkie kom steel dan sy vleis.
Reeds in die 5e eeu vC is daar 'n Griekse verwysing na hierdie fabel van Esopus. Die Oosterse weergawe dateer op sy beurt weer uit die 3e eeu vC. Wie eerste was, sal ons nie weet nie - dat daar oor en weer geleen is, is 'n feit.
