‘n Wolf, erg verrinneweer en verniel deur ‘n trop van die boer se honde, lê op die rand van die dood in sy lêplek. Uitgehonger en dors roep hy ‘n Skaap wat daar verby gaan nader met die versoek om vir hom ‘n lekseltjie water in die spruit daar naby te gaan haal. “Want,” gaan hy voort, “as jy my eers van ‘n bietjie water voorsien het, sal ek self vir my eie vleiskos kan sorg.” “Ja, nè,” kom dit van die Skaap, omdat ‘n mens vinnig deur skynheilige praatjies sien, “en as ek eers jou dors geles het, sal jy seker op my vleis reken om jou honger ook te stil.”
