‘n Wildedonkie sien ‘n pakdonkie gebukkend onder sware vrag en begin die spot met hom dryf: “Hoe gelukkig is ek nie – ek is vry van gevangeskap. Ek hoef my nie aan ‘n ander af te sloof vir oorlewing nie – ek het die grasvlaktes en die groen heuwels. Jy, aan die ander kant is iemand, is op iemand anders aangewese om jou te voer; dit terwyl jy uitgelewer is aan slawerny en houe wat op jou reën.” Op hierdie punt sluit ‘n leeu op dien toneel aan. Maar, met die pakdonkie se eienaar wat vlak langs hom staan, het hy niks aan hom gedoen nie. Die wildedonkie, op sy beurt, het vingeralleen gestaan – hy is aangeval, gedood en verorber.
Die storie wil maar
net wys dat die koppige en hardnekkige halsstarriges onder ons, die boumeesters
van hul eie ondergang is – hulle word so meegevoer deur hul eie hardkoppigheid
dat hulle later weier om bystand te ontvang, of te vra.
Die sprong tussen die storie en die boodskap is vir my wyd, maar dis nie 'n sprong wat later jare gemaak is nie, dit was so daar toe Syntipas dit teen ongeveer 100 c.C. aangeteken het.
Die sprong tussen die storie en die boodskap is vir my wyd, maar dis nie 'n sprong wat later jare gemaak is nie, dit was so daar toe Syntipas dit teen ongeveer 100 c.C. aangeteken het.
