 |
| Deur Laura Gibbs in die openbare domein vir gebruik beskikbaar gestel. |
Wolf loop toe mos vir Lam, wat eintlik by haar trop moes gebly het, in die veld raak. Om die een of ander rede, wat jy net verstaan as jy self 'n wolf is, vertel hy homself hierdie mooi oggend dat Lam nie sommer so sonder rede sy gewelddadige kake om haar nek kan kry nie. Nee, hy moet sy optrede regverdig en Lam eers oortuig dat dit soorts van sy goeie reg is om haar te verslind. Hy kom eers met ‘n storie: “Jy het my, toe ons mekaar verlede jaar raakgeloop het, darem vreeslik beledig, my lam.” “Onmoontlik,” verdedig Lam haarself met ‘n blêr wat bang bewe, “ek was verlede jaar nog nie eens gebore nie.” Wolf verander sy storie, én sy stemtoon word ook nóg meer aggressief: “Vir wat wei jy in die veld en aan die gras wat aan my behoort!” “Nee, meneertjie,” en Lam begin moed skep, “ek het my mond nog nooit eers aan ‘n enkele grassprietjie gesit nie.” Wolf laat hom nie van stryk bring nie: “Ek sien darem jy suip van my stroom se water!” “Kan ook nie wees nie, Wolf,” sê Lam, “ek drink nog aan my ma en geen water het nog ooit oor oor my lippies gegaan nie.” “Nou kyk, Lammetjie,” dink Wolf by homself, “selfs al het jy ‘n antwoord gereed op elkeen van my argumente, gaan ek nié vanaand honger slaap nie!” En hy slaan sy kake om haar nek en verorber haar net daar op die plek.
‘n Boelie sal altyd ‘n rede, enige rede, vir sy optrede vind.
En in Afrikaans het ons, tien teen een langs soortgelyke vertelling, vandag steeds die uitdrukking: “As jy ‘n hond wil doodslaan, sal jy ‘n stok vind”
