 |
| fotobron |
Teen ydelheid en so voort.
Die pou was voorwaar ‘n merkwaardige voël, nie net oor die skoonheid van sy vere met hul lieflike kleure en patrone nie, maar ook omdat hy tog so betaamlik opgevoed en ‘n weleerwaarde edele heer was. Op pad na ‘n vergadering van die voëls, kruis sy weg met die van ‘n raaf. Die raaf vra hom toe of hy dan nie tog maar net twee sy vere kan kry nie. Die pou is heel inskiklik, maar wil dadelik weet: “En wat gee jy vir my in ruil vir my twee vere?” “Waar ek my in die geselskap van ander voëls bevind, onderneem ek om altyd jou lof te besing.” Hierop gee die pou toe sommer dadelik twee van sy vere prys. So is dit dieselfde storie met die kraai wat verby gekom het en weg is met twee vere. Eweso so met die koekoek, die loerie en nog talle ander voëls... tot die pou op die ou einde nie ‘n enkele veer meer oor had nie en rot en kaal gepluk daar gestaan het. Die pou, wat veronderstel was om sy kuikens te help voed en warm te hou, was sonder enige vere meer oor, daartoe geensins meer in staat nie. Toe die winter kom, toe sterf hy af. Sy kuikens is vort om na die beste van hul gebrekkige vermoë vir hulle ‘n beter heenkome te vind.
