Daar was hierdie veewagtertjie wat die onhebbelike gewoonte
gehad het om van tyd tot tyd in die rigting van die stat te hol en histeries uit te roep: “Leeu,
leeu! Kom help, die leeus is op ons!” Tot groot vermaak van niemand anders behalwe homself nie, het hy dan
dopgehou hoe almal, tot die tande toe met stokke en skilde en spiese bewapen, nader
gehardloop kom, net op te hoor – nes hulle uitasem by hom en die trop kom – dat
dit nie regtig die geval is nie. Toe was daar eendag regtig 'n leeu, en ook nie
net een nie, sommer drie wyfies wat onder die stam se vee kom jag het. Hierdie keer maak dit egter nie saak hóé die knapie skree en roep en waai en te kere gaan nie – almal het lankal geleer om hulle nie meer aan hom te steur nie en gaan bloot ongehinderd met hul dagtake aan. So het die
hele gemeenskap toe groot en ernstige skade gelei.
Wat maar net wil wys hoe leuenaars beloon word –
selfs al praat hulle ook nou miskien eendag die waarheid, die volle waarheid en
niks anders as die waarheid nie, het almal teen daardie tyd lankal geleer om nie
‘n enkele woord te glo wat hulle kwyt raak nie.
