 |
| bron |
‘n Verwaande kraai, nie net skoon geswolle nie, maar sommer lekker opgeblase ook van al die waan, ydelheid en trots, kom toe af op ‘n klompie pouvere wat op die grond laat val en net so laat lê is. Hy pik dit op, steek dit tussen sy eie vaal vere in en probeer inderdaad, nadat hy sy eie swerm spottend en neerhalend vaarwel geroep het, om by die groep poue aan te sluit. Die poue, wat hy geensins met die aangelapte vere kon fnuik nie, het hierdie uiters voorbarige en aanmatigende aanstellerigheid met niks anders nie as opregte aggressie begroet: hulle het die vere daar en dan uitgepluk en die stomme kraai so vervaard begin pik dat hy niks anders kon doen as om homself so gou as moontlik uit die vlerke te probeer maak nie. Na hy sy moses so sleg onder die poue teëgekom het, is hy toe maar stertvere tussen die bene terug na sy eie soort toe. Daar aangekom is hy ook summier verdryf en vir ‘n tweede keer aan fisiese pyn en openbare vernedering uitgelewer. Een van die kraaie, hoeka een van die wat hy ten tye van sy afskeid so lekker gespot het, sê toe vir hom: “As jy tog maar net daarmee tevrede was om tussen ons te bly, met dit waarmee die natuur jou toebedeel het, sou jy sowel die poue se vernedering, as ons verwerping en afwysing gespaar gewees het."
