‘n Man was saam met ‘n goeie vriend van hom te
voet op reis deur die wildernis. Hy het veilig gevoel in die geselskap van sy reisgenoot omdat hy geweet het dat die twee van hulle, saam, enige gevaar wat
oor hul pad kon kom, baas sal kan raak.Terwyl hulle nog so stap en dik stukke oor
diep dinge gesels, staan ‘n leeuwyfie skielik, helder oordag, vlak voor hulle in
die middel van die pad. Die vriend sny ‘n lyn na die naaste boom toe, gryp ‘n
tak en sorg dat hy so gou moontlik bo kom, en bo bly. Die man bly op sy beurt
stokstyf en skoon versteen van die skrik, in sy twee spore staan. Met die leeu
reeds so naby aan hom dat hy haar asem kan ruik, slaan hy toe maar soos ‘n paal
grondwaarts neer en maak of hy dood is. Die leeu kom, effe oorbluf deur dié
ongewone gedrag, nog nader, steeds ywerig om haar tande en kloue in dié
gerieflike prooi, wat homself so op ‘n skinkbord aanbied, te slaan. Met haar
krom kloue draai sy die man om op sy rug. Hy is doodsbleek en yskoud – hy het
inderdaad die laaste bietjie warmte wat daar in sy lyf was, skoon weggeskrik.
Die leeu ruk en pluk en stamp en stoot aan die man, maar hy bly leweloos lê.
Die enigste gevolgtrekking waartoe sy kan kom, is dat die man ‘n verrottende
karkas is. Vir vrot ou aas sien sy wraggies nie kans nie - die hiënas kan dit maar kry, só desperaat of honger is sy
nie. Ten spyte van so ‘n
maklike porsie sagte vleiskos laat sy die man toe net so en stap rustig weg. Stadig maar seker begin die man tekens van
nuwe lewe toon, sy vriend kry homself so waar as wraggies ook losgeskeur van
die boomstam waaraan hy ‘n rukkie gelede binne enkele oomblikke so stewig
vasgegroei het. Met die skrik wat nog vlak in hulle sit, begin hulle gesels en kortvoorlank
vra die een wat van effe so vol vrees die takke in is: “En watse gesprek het
die dierasie met jou aangeknoop terwyl sy so al in jou gesig en om jou rittelende
lyf was? Sy moes tog sekerlik nogal heelwat kwyt geraak het in die lang gesels
wat sy daar op die grond met jou gehad het.” Die man antwoord toe: “Sy het my inderdaad van belangrike advies
voorsien, in dieselfde asem helaas ook van ‘n waardevolle opdrag wat ek nou
maar een maal net nie kan vergeet nie: ‘moet tog nie haastig wees om jou
vriendskap met daardie ander een daar bo in die boom te hervat nie, want netnou
beland julle weer in die kloue van die een of ander wilder ongedierte nog as ek,
en hoe dán gemaak as hy jou wéér ‘n keer net so op jou eie los?’”
