Meer tarentale as wat daar spikkels op ‘n tarentaal se rug is het jaar na jaar gewoonte daarvan gemaak om die Boer se saad wat hy met soveel sorg geplant het, los te skrop en op te pik. Met ‘n skoot of wat in die lug in, het Boer darem elke keer daarin kon slaag om die poelpetaters van sy pas gesaaide lande weg te hou. Maar toe sy geveerde vriendjies agterkom hy skiet telkens net die lug in, sonder om enige van hulle te dood, het hulle begin om hulle nóg aan hom, nóg aan sy geweer te steur. Dis toe dat Boer maar met sy haelgeweer onder hulle inspring en ‘n hele aantal van hulle dood. Die oorlewendes wat daar was het dadelik sy land verlaat en hom met ‘n hond vergelyk, ‘n hond wat nie meer tevrede is om net te blaf nie, maar begin byt ook.
Dit was my weergawe van die storie, verlede Julie nadat ek aan huise van 'n boer gekuier het wat baie las van tarentale had. Ek wil sommer nou byvoeg: as jy nie wil hoor nie, moet jy voel, of : en dit ís ook so, blaffende honde byt nie, maar as blaf nie meer help nie, dan moet hulle inspring en byt.
Die klassieke storie wat Babrius aangeteken het, klink effe anders:Daar was hierdie klompie kraanvoëls wat kom wei het in die landjie wat die boer pas met koring gesaai het. Vir 'n tyd lank kon die boer daarin slaag om die kraanvoëls te verwilder deur ‘n leë slingervel in die lug rond te waai. Maar ook nie lank nie, of die kraanvoëls snap dat die boer se rondslinger van die wapen in die lug, vir hulle geen skade inhou nie – hulle het hom begin ignoreer, al het hy hoe wild te kere gegaan om hulle te verwilder. Dit het die boer genoodsaak om strategie te verander – hy het sy slingervel met klippe gelaai en 'n hele aantal van hulle kreupel gelaat. Toe die kraanvoëls die landery gevolglik vir goed verlaat, kla en mor hulle onderling: “Kom ons gaan soek vir ons ander weivelde! Hierdie man probeer ons nie meer net 'n skrik op die lyf jaag om ons hier te verjaag nie, hy doen nou inderdaad iets daaromtrent om ons hier weg te kry.
