Die swael en die kraai het stry gekry oor hul vere. Talle gedagtes is heen en weer gegooi maar kraai het spoedig ‘n einde aan die gesprek gebring: “Jou lieflike vere is alles goed en wel in die lente en somer, maar kom die herfs moet jy vertrek na ‘n warmder land, dan, en dwars deur die hele winter, beskerm my vaal en vervelige veredos my teen die koue.
Die “lering” wat
aan die einde van hierdie fabel aangegee word is dat mooiweersvriende nie veel
werd is nie. Op my eie sou ek nie noodwendig daarby uitgekom het nie, by enkele
ander interpretasies wel.
En toe kom ek af op 'n vertaling van 'n klassiek Griekse teks en toe besef ek, ek het aanvanklik met 'n baie vrye oorvertel van die oorspronklike gewerk. Vertaal uit die oudste Griekse bron tot ons beskikking, klink die storie effe anders:
Die swael en die kraai
het stry gekry oor wie van die twee die mooiste was. Sê die kraai toe vir die
swael: “Jou skoonheid sien ons ook net in die lente, en kom winter, dan is dit
nie daarteen opgewasse nie. My uiterlike, aan die ander kant, weerstaan sowel
die koue van die winter as die hitte van die somer.”
Die fabel wys dat die liggaam se krag en gesondheid veel
meer werd is as fisieke skoonheid of die aanvalligheid van die jeug.
