Die Teef en haar Kroos

‘n Ver dragtige Teef, en op die punt om geboorte te skenk aan haar Welpies, kom bedel van die Skaapwagter ‘n beskutte plekkie waar sy kan kraam. Toe haar versoek eers toegestaan is en die bevalling suksesvol afgeloop het, vra sy van die Skaapwagter of sy haar Welpies daar waar sy die lewe aan hulle geskenk het, kan groot maak. Weer stem die Skaapwagter in. Die uiteinde van dit alles was dat die Skaapwagter nooit weer die beskutte plekkie op sy eie grond kon opsoek nie, hy is daar bloot nie toegelaat nie. Die Teef, beskerm deur ‘n lyfwag van welpies wat spoedig groot en sterk en aggressief geword het, het haar en Kroos die alleenreg op die plekkie toegeëien. Partykeer het ek nie begrip vir vertellers se variasies en vryhede met die oertekste nie. Soos die fabel hier bo vertel is, het ek hom uit 'n bron van 1867 (of 1876) gekry. Ek het destyds toe ek die fabel vertaal het, nie van hom gehou nie. En vanaand verstaan ek hoekom – dis nie die oorspronklike fabel wat aan my vertel is nie. Phaedrus en die antieke Grieke het hom soos volg vertel en met die boodskap of moraal begin:

Die gevaar waarteen die volgende fabel ons wil waarsku is die gevaar wat skuil in die woorde van 'n bose mens:

'n Teef, op die punt om geboorte te gee aan haar kleintjies, vra 'n ander hond of sy in dié se lêplek geboorte aan haar werpsel kan skenk. Die eienares van die lêplek willig natuurlik in. Later, toe sy weer die gebruik van haar huis wil geniet, smeek die ma by haar om nog net 'n rukkie langer aan tye mag bly – tot haar babas sterk genoeg is om haar te kan volg. Toe ook hierdie sperdatum al verby is, het die eienaar van die blyplek met 'n tikkie meer geweld probeer om weer beheer daaroor te neem. En wat sê die teef:  “As jy dink jy sien kans en is opgewasse om my en my nageslag aan te vat, kom kry dan maar jou huis.”

‘n Ver dragtige Teef, en op die punt om geboorte te skenk aan haar Welpies, kom bedel van die Skaapwagter ‘n beskutte plekkie waar sy kan kraam. Toe haar versoek eers toegestaan is en die bevalling suksesvol afgeloop het, vra sy van die Skaapwagter of sy haar Welpies daar waar sy die lewe aan hulle geskenk het, kan groot maak. Weer stem die Skaapwagter in. Die uiteinde van dit alles was dat die Skaapwagter nooit weer die beskutte plekkie op sy eie grond kon opsoek nie, hy is daar bloot nie toegelaat nie. Die Teef, beskerm deur ‘n lyfwag van welpies wat spoedig groot en sterk en aggressief geword het, het haar en haar Kroos die alleenreg op die plekkie toegeëien.