‘n Impala, moeg gejaag deur ‘n trop jaghonde, en van pure
vrees heeltemal blind vir die gevaar wat hy nader, gaan soek op die plaaswerf skuiling
tussen ‘n spul beeste in die stal. ‘n Os staan nader en waarsku hom vriendelik:
“O, jou stomme dier, hoe kan jy so op eie houtjie dobbel met die dood deur
skuilplek te kom soek op die werf van jou grootste vyand?” “Laat my net toe,”
antwoord die impala, “om hier tussen julle strooi weg te kruip, tot ek kans kry
om te ontsnap.” Agtermiddag toe kom die beeswagter verby om die beeste te voer,
maar hy sien nie die bok raak nie; ook nie die melkman, staljonge en ‘n hele
aantal ander plaasarbeiders wat daar inkom, kry enigsins selfs net ‘n snuf in
die neus nie. Die impala wens homself geluk met die veilige hawe wat hy vir
homself gevind het en begin die beeste een-een bedank vir die hulp en bystand
wat hulle hom in die uur van sy hoogste nood gebied het. Een staan egter nader
met dié woorde: “Ons beste wense
vergesel jou, maar die gevaar is lank nog nie verby nie – daar is nog één wat
deur die stal moet beweeg, een met ‘n honderd oë, by wyse van spreke. En voor
hy nie gekom, en eers weer gegaan het nie, hang jou lewe nog in die weegskaal.
Met dié kom die Boer hoeka daar ingestap en oor hy al vantevore rede had om te
kla dat die beeste nie genoeg gevoer word nie, inspekteer hy dadelik hulle
krippe. “Het ons dan nou ‘n tekort aan hooi? Hier is nie eers die helfte genoeg
strooi vir die diere om op te slaap nie! Vir wat lê hierdie melkemmers die
wêreld vol? Die niksnuts van ‘n staljonge het nie eers die spinnerakke weggevee
nie.” So gaan hy alles in die stal sorgvuldig deur en bespeur, bykans binne
enkele oomblikke reeds, die bok se een hoef waar dit tussen die strooi
uitsteek. Dis dan ook hy wat die arbeiders ontbied met die bevel dat hulle die dier
van kant moet maak en tot die volgende oggend kan laat hang voor hulle hom
verder afslag en opsny vir die pot.
