 |
| fotobron |
Diegene wat nie die nodige respek en agting toon waar dit toekom nie, word gewoonlik lelik in die bek geruk oor hul verwaandheid.
Die kriek was helder oordag besig om die allervreeslikste geraas aan te jaag. Dit was tot groot ergenis van die uil wat daaraan gewoond was om in die donkerte van die nag op jag te gaan en bedags iewers in 'n hol boomstam te slaap. Daarom dan ook dat die uil die kriek vriendelik versoek om stil te bly, Dit het die kriek egter net aangespoor om 'n nog groter geraas op te sit. 'n Tweede keer rig die uil 'n vriendelike versoek, en 'n tweede keer draai die kriek die desibels aan. Toe die uil besef dat mooipraatjies niks aan die saak gaan doen nie, juis omdat die kriek hom so aflag, besluit hy om die bron van ergernis dan maar ‘n lelike streep te trek. “Met die dat ek van al jou gesingery, wat natuurlik aan engelegesang herinner, nie eers 'n uiltjie kan knip nie – wat nog te sê 'n oog kan toemaak,” kom dit van die uil, “het ek besluit om my te verlekker in die soete ambrosia wat een van die gode my as present gegee het. As dit jou welgeval, sal dit vir my 'n voorreg wees as jy dit saam met my geniet." Die kriek willig toe dadelik in, nie net was hy vreeslik dors nie, maar ook besonders gevlei deur die heuningkwas wat uil hom om die mond gesmeer het. Hy vlieg dan toe ook dadelik op na waar die uil hom bevind. Die uil maak hom toe summier tuis voor die ingang na die gat in die boom – dis om te keer dat die kriek nie uitkom nie – en bring 'n einde, nie net aan die kriek se geraas nie, maar aan die kriek se lewe. Dit waartoe die kriek nie in hierdie lewe kon instem nie, het hy op die ou einde toe wel in sy dood bemeester.
'n Meer onlangse variasie:
‘n Uil, gewoond daaraan om snags te jag
en bedags te slaap, word helder oordag deur ‘n sprinkaan se getjirp uit sy
slaap gehou en hy vra hom mooi asseblief tog stil te bly. Die sprinkaan weier
om toe te gee, of selfs net ‘n bietjie eenkant toe te skuif. Gevul met eiewaan tjirp
hy trouens al hoe vinniger en harder, hoe meer die uil hom smeek om stil te
raak. Dit is toe dat die uil genoop word om sy strategie te verander: “Met die dat ek onder die skone klanke wat jy
voortbring, en glo my dis mooier as die mooiste vioolmusiek, beslis nie sal kan
slaap nie, gaan ek hierdie musikale interlude afrond en vervolmaak met ‘n
kelkie van die soetste nektar wat Moeder Natuur my onlangs geskenk het. Voel
vry om jou by my aan te sluit, dis nou as jy van sulke soete nektar hou, en dan
geniet ons dit saam.” Die Sprinkaan, nie net dors nie, maar ook daartoe verlei
deur die uil se aanprysing van sy mooi musiek, vlieg met groot entoesiasme die
lug in om hom by die voël aan te sluit.
Dis toe ook mooi op hierdie punt dat die uil uit haar donker skuilplek tussen
die blare kom, afduik, die sprinkaan doodmaak en verder gaan slaap sonder om
hom eers te eet, want uile jag snags.
