‘n Vlakvark staan onder ‘n groot ou bosveldboom en poets sy lieflike stel tande teen die stam wat op ‘n kol, oor baie jare se poets heen, sommer al blink geskuur is. ‘n Jakkals draf verby en vra hom waarom op deeske aarde hy dan juis nou sy tande in die gereedheid staan en kry, en dit terwyl daar so duidelik soos daglig, onder die son hoegenaamd geen gevaar van óf ‘n jagter, óf ‘n leeu in sig is nie. “Ek doen dit doelbewus nou,” kom dit kortaf van die Vlakvark, “wat baat dit my ek het nodig om die goed te slyp op ‘n tydstip in my lewe wanneer ek dit meer nodig het om hulle vir my eie verdediging in te span?"
