Meer tarentale as wat daar spikkels op ‘n tarentaal se rug is, het jaar na jaar gewoonte daarvan gemaak om die boer se saad wat hy met soveel sorg geplant het, los te skrop en op te pik. Met ‘n skoot of wat donshael die lug ingestuur, het die man darem elke keer so half en half daarin kon slaag om die poelpetaters van sy pas gesaaide lande weg te hou. Maar toe sy geveerde vriendjies eers agterkom dat hy telkens net die lug in skiet, sonder om enige van hulle te dood, het hulle begin om hulle nóg aan hom, nóg aan sy geweer te steur. Dis toe dat die boer maar met sy haelgeweer onder húlle inspring en ‘n hele aantal met een goed gemikte skoot bokveld toe stuur. Die enkele verskrikte oorlewendes wat daar was, het dadelik sy saailand verlaat en hom met ‘n hond vergelyk, ‘n hond wat nie meer tevrede is om net te blaf nie, maar begin byt ook.
En dit ís ook so, blaffende honde byt nie, maar as blaf nie meer help nie, dan móét hulle inspring en byt.
(As woorde niks uitrig nie, moet dade inspring en saampraat.)
Ek sal poelpetater nog terug verander na tarentaal, maar dis vir my net so ‘n mooi woord vir ‘n tarentaal, dat ek nie ander kon as om dit te gebruik nie. Ek het die woord as laerskoolseuntjie gereeld by my beste maatjie se ma gehoor, maar moes eers op universiteit kom voor ek die betekenis van die woord geleer het.
