Die hiëna en sy skaduwee
Teen laatskemer draf die hiëna in ‘n wyduitgestrekte droë rivierloop af. Hy raak in die ondergaande son so uit die hoek van sy een oog bewus van die buitensporige groot skadu wat sy lyf oor die sand gooi. “Hoe is dit moontlik,” wonder hy in die hardloop by homself, “dat iemand so groot en sterk soos ek moet terugstaan vir 'n lawwe ding soos ‘n leeu? Kyk hoe lank is ek! Kyk daardie bene, die dikte van my nek. Dis hoeka omdat Leeu so potsierlike dun nekkie het, dat hy dit diep tussen al daardie maanhare van hom wegsteek. Tog sekerlik ék wat bestem is om koning oor al die diere te wees.” En terwyl hy homself in sy gedagtes so loop en opblaas, selfs groter nog as wat die hoek van die sakkende son reeds doen, en hy gaandeweg al sy waaksaamheid verloor, gryp 'n groot ou leeu hom hier van links iewers op die wal, en verslind hom – maar nie voordat ons hiëna eers tot die hartseer besef kom dat sy ondergang die gevolg van sy eie grootheidswaan is nie, trouens niks anders as selfbedrog wat tot sy dood lei nie.
