Die bokwagter het toe sommer vir die aardigheid hierdie skattige klein hiënawelpie wat hy in die veld teëgekom het, vir homself geneem en hans loop grootmaak. Toe die dingetjie eers bietjie ouer was, het hy hom selfs touwysgemaak hoe om lammers onder die ander se troppe te gaan vang. Nadat die uitgevrete hiëna, nou ook al lankal sommer ‘n hele paar hande hoog, hierdie kuns egter die dag vervolmaak het, noem hy aan die bokwagter: “Noudat jy my mooi geleer het hoe om te steel, pas tog net op dat baie van jou eie bokke nie ook op soortgelyke wyse verdwyn nie.
En dit is nou maar een maal hoe dit is met ingebore booswigte is – hulle draai selfs teen hul eie leermeesters sodra hulle die fynere kunsies van steel en lieg en bedrieg bemeester het.
