 |
| fotobron |
Terwyl elkeen op die werf doenig is met bees afslag, gryp die hond in 'n onbewaakte oomblik vir homself 'n groot homp vleis en sit op ‘n draffie daarmee af na ‘n veraf koelteboom waar geeneen hom met die vleis sal sien of kan pla nie. Toe hy met die houtbruggie langs oor die spruitjie stap, merk hy uit die hoek van sy oog die porsie vleis se weerkaatsing in die water op, en dít lyk vir hom skielik veel groter as die homp vleis in sy bek. Hy loer begerig oor die wateroppervlak en laat los sommer summier sy eie stuk vleis terwyl hy in die die water afhap na die groter porsie toe. Toe die weerkaatsing plotseling in die troebelte verdwyn, soek-soek die hond sy eie vleis van vaneffe, maar dit het intussen voete gekry – 'n witborskraai het dit opgeraap en is daarmee weg. Die hond blaas sy mond dikbek op en brom: “Vir wat was ek ook so onnosel gewees! Daar gee ek die bietjie wat had, op vir 'n voorspooksel, 'n illusie, en sit ek nou op die ou einde met net mooi niks nie!”
Die fabel gaan oor gulsige en gierige mense wat meer gryp as wat hulle nodig het en in die proses dikwels alles verloor.
In ander dele van die land vertel ander mense ‘n soortgelyke storie, maar hierdie keer is dit ‘n jakkals wat die vleis in sy bek neersit om 'n groter vis te vang. Toe daag ‘n aasvoël daar op en steel dit vir homself. Soos die hond, bly die jakkals ook toe ook dik- droëbek met niks agter.
