 |
| Fotobron |
Die boer het vir ‘n baie lastige Jakkals wat gereeld ewe astrant onder sy pluimvee afmaai het, ‘n vanghok opgestel. Dié het hy voorberei met die prima sagte vleisies van ‘n lammer wat van sy trop afgedwaal en toe in ‘n skielike fratskoue verkluim het. Natuurlik het die jakkals, nog lank nie so ‘n ou kalant of al noenswaardig lank in die land nie, hom siende blind daarin laat verlei – ‘n man kan immers mos dan darem nou nie dat dit pap reën sonder dat hy daarvan skep nie! Dis mos darem nou wraggies nie aldag dat ‘n aas- en roofdier sy kos as’t ware op ‘n skinkbord aangebied kry nie! Die laaste wat die veld en lug se nabye kleinvolk van hom gehoor het, dis nou nadat die valdeur sekuur in plek en op knip toegeval het, was sy verslae uitroep: “Wat ‘n dwaas was ek nie! In ruil vir die klein bietjie lekkerte van ‘n ordentlike stukkie vleiskos, waarop ek vir ‘n pasella daarby nie nodig had om self jag op te maak nie, moet ek nou my hele lewe, en die kans wat ek nog op ‘n nageslag ook gestaan het, opoffer!”
