Die Vrek
‘n Gierige ou vrek het bykans alles wat hy sy lewe lank aan versamel het, verkoop. Die aardige bedrag geld sit hy toe om in stawe egte goud. Maar wat nou gemaak met die goud? Hy begrawe dit toe maar in ‘n gat in die grond naby ‘n baie hoë sipresboom in sy groot tuin en gaan elke liewe dag van die jaar, drie honderd vyf en sestig uit drie honderd vyf en sestig, uit om net gou seker te maak dat dit nog daar is. Een van sy arbeiders, vermoedelik ‘n tuinier, moes toe seker maar bewus geraak het van die baas se vreemde daaglikse roetine en besluit toe om nadere ondersoek in te gaan stel. Natuurlik, die oomblik toe hy die oubaas se geheim ontdek, toe neem hy al die goud vir homself en verdwyn sonder enige spoor of tyding daarmee. Dis by die leë gat in die grond dat sy buurman die gebroke ou vrek opspoor – hy het hom hoor huil en skree en nader gekom om hom te kry waar hy omtrent die hare uit sy kop kan trek en met bitterlike weeklaag aan die ween gegaan het. Toe hy die hartseer storie uit die gierige ou suinigaard het, is sy raad eenvoudig: “Nou maar kry vir jou ‘n stel klippe, enige ander klippe, solank dit net soveel is as wat jy goudstawe gehad het, en plaas dít in die gat. Vertel jouself dan dis die goud wat daar lê. Die klippe sal in ieder geval vir jou van presies dieselfde waarde as die goud wees, want toe die goud nog daar was, het jy, al kón jy as jy net wóú, nie die minste gebruik daarvan gehad of iets daarmee gedoen nie.”
