'n Spekvet en gesonde, uit- en dik gevrete jong rifrugreun se pad kruis toe mos met die van 'n vereensaamde, uitgeteerde wildehond. Laasgenoemde wil dadelik weet waar op deeske aarde die rifrug aan al die kos kom om hom in hierdie swaarkrytye so groot en vet daar uit te laat sien. “Dis wat so wonderlik is van die mens,” kom dit van die hond, “dis die mensekind en niemand anders nie wat my so goed versorg en ruim voorsien.” “En wat,” vra sy wilde naamgenoot toe hy die merke raaksien, “is daardie lelike krap- of skaafmerke om jou nek?” “O, dit! dis maar net waar die kettings wat my baas by tye om my bind om my na aan hom of tuis te hou, my deurskaaf en –skuur as ek ruk en pluk.” Dis toe dat die wildehond vir die mak hond lag kry en sê: “Hou in daardie geval dan maar jou luukse weelde vir jouself – ek wil daarmee niks te doen hê as ek eers my nek moet stukkend skaaf aan yster om daaraan te kom nie!”
 |
| fotobron |
Daar is geen groter rykdom as vryheid nie.
