Die bok met die blinde oog

Iewers langs die  rotsagtige kuslyn van ons land het ‘n bok wat in haar een oog blind was, die gewoonte  in belang van haar eie veiligheid aangeleer om so na as moontlik aan die hoë kranse, met die see aan haar blinde kant, te wei. So het die oog wat nog kon sien, binneland toe gekyk en sou sy die eerste tekens van ‘n naderende jagter uit daardie rigting vroegtydig op ‘n afstand kon bespeur. Sy het die blinde oog doelbewus  seekant toe gedraai terwyl sy wei, juis omdat sy geen wesenlike gevaar van daardie kant te wagte was nie. ‘n Spul mans wat op 'n dag daar verby geseil gekom het, het haar  egterbo op die lysie van die krans gewaar en geskiet. Die stomme bok het sterwend  haar lot bekla, sy was immers bang vir moontlike gevaar uit die binneland, 'n gevaar wat nie bestaan of realiseer het nie; aan die anderkant had sy die wêreld se gemoedsrus rondom dit wat toe juis haar dood beteken het.

Dit wat ons reken ons sal kan help, berokken dikwels eerder skade, terwyl dit waarop ons reken vir skade, ons eerder van hulp voorsien.