Vleilangs oppad met 'n lywige drag hout op sy rug gelaai, gly die donkie op ‘n kol modderklei waar die groenigheid al goed weg- en ingetrap was. Hy beland pens en pootjies, hout en al, balkend in die water. Oor hy met die sware vrag op sy rug nie sommerso net so uit die pappery kan opkom nie, sit die stomme dier in sy gesukkel die allervreeslikste keel op. Sy nóg luider weeklaag en amperse treurmare oor die gebeure, toe hy ‘n rukkie later eers weer op sy voete is, noop een van die paddas in die vlei om op te merk: “Liewe ouers! As dít is hoe jy te kere gaan oor nie eers in minuut in die water nie, wat sal jy doen, en hoe sal jy klink, as jy soveel van jou tyd in die water moet deurbring soos ons!"
Iemand wat hom nie sommer laat onderkry deur die een of ander klip in sy pad nie, kan hierdie fabel vertel aan 'n lui persoon wat hom laat onderkry deur die geringste klippertjie onder sy voet.
