Die perdevlieg en die leeu
Die perdevlieg kom ewe vermakerig by leeu aangevlieg: “Jy reken straks jy is sterker as ek, maar intussen staan ek nie ‘n enkele tree vir jou terug nie. Ek is niks, maar net mooi niks, bang vir jou nie. Waarin is jou kamstige krag kwansuis geleë? In naels wat katterig krap en tande wat byt! Dis die tipe goed wat 'n viswyf inspan, stry sy die dag met haar man! Ek is, om die waarheid te sê, nou dat ek mooi daaroor dink, selfs sterker as jy, en as jy nie te veel van ‘n papbroek is om in te stem, of sommer dadelik koue voete kry nie, kan ons twee nou, hiér, uitbaklei om my volslae oorhand te bewys.” Met dié gaan hy tot die aanval oor en piets vir leeu al om sy neus waar sy gesig nie met dik ruie hare bedek is nie. En hy piets en hy piets. En weer ‘n keer, en nog ‘n keer, piets. Al wat leeu kon doen was om homself en die sagte plekkies op sy snoet onbeholpe met sy kloue te probeer verweer. Al waarin hy helaas slaag, is om homself stukkend en aan flarde te krap. Op die ou einde moet hy die stryd trouens maar gewonne gee – perdevlieg het hom deeglik ore aangesit. Heel triomfantelik is perdevlieg toe ook daar weg – reguit, ongelukkig, in 'n reuse spinnerak, waarin sy gou verstrengel raak, in. En terwyl die spinnekop haar tot maaltyd vir homself neem, betreur sy die feit dat sý, wat leeu, die koning van alle diere die loef afgesteek het, deur so 'n nietige skepseltjie soos 'n spinnekop aan haar einde moet kom.
