 |
| fotobron |
In 'n stadium is gebore 'n baie groot en sterk hiënawelpie wat sommer gou al die ander van haar soort in krag, grootte en flinkheid verbygesteek het. Dit was ook nie lank nie, of die lede van die lede van haar trop besluit eenparig om van haar as “Ons Leeuin” te praat. Die stomme wyfie, wat nie haar eie grootte in verhouding tot die ander roofdiere kon takseer nie, het gemeen hulle was ernstig met hierdie aanspreekvorm; sy het nie net haar trop nie, maar almal van haar ras en soort verlaat. Sy het haar selfs voorgeneem om voortaan slegs met die leeus te meng. 'n Jakkals wat die gebeure oor 'n tyd van naby gevolg het, maak toe hierdie opmerking: “Mag ek tog nooit eendag so 'n spektakel van myself maak soos jy met jou geswolle hoof, oordrewe trots en grootheidswaan nie – tussen die hiënas mag jy wel 'n leeu wees, maar glo my, tussen die leeus is jy niks anders as 'n simpel klein ou hiënatjie nie.”
Fabels bestaan in verskillende vorme voort. Hoewel steeds geensins 'n letterlike vertaling nie, ek het bv. die wolf 'n hiëna gemaak, sien die oudste vorm wat ons van hierdie fabel het, soos wat Babrius dit opgeteken het, in Afrikaans nader aan die volgende daar uit:
Daar was hierdie hiëna wat soveel stewiger as die res van die trop opgeëindig het, dat hulle na haar as die Leeu onder hulle begin verwys het. Hierdie besonderse eer wat hom te beurt geval het, kon ons hiëna se grootheidswaan egter nie bevredig nie – sy het haar trop verlaat en 'n plek onder die leeus ingeneem. 'n Jakkals het haar gespot en gesê: “Mag ek tog nooit so geswolle prentjie van myself kry, soos jy nie: jy mag op die oog af, tussen die hiënas, aan 'n leeu herinner, maar as die leeus hul eendag aan jou moet meet, sal jy sommer gou-gou terug gaan om niks anders as net 'n ou hiënatjie te wees nie.”
