Daar was hierdie dierbare ou siel van ‘n hond wat sy dae in die ystersmid en sy vakleerlinge se werkswinkel deurgebring het. Terwyl hulle die ysters klinkend en klaterend moker en kap, slaap hy ewe rustig deur die kommosie, maar die oomblik as hulle die blaasbalk en hamers neersit om te eet, word hy wakker en staan vriendelik nader vir sy gebruiklike stukkie bederf. “Hoe is dit tog moontlik,” kom dit dan dikwels van die smid, “dat jy dwars deur die gekap van ons hamers op die yster kan slaap, maar die oomblik dat jy ons tande hoor kou, dan is jy so wakker soos 'n akker en so reg soos ‘n roer!”
As iets ons nie raak nie, kan dit maar saam met die hele wêreld verbygaan; op die geringste dingetjie wat ons raak, slaan ons egter die grootste ag.
