Die bokwagtertjie het die ganse agtermiddag na ‘n moedswillige boklam wat van die res van die trop afgedwaal het, gesoek. Hy spoor die dingetjie uiteindelik, net-net buite sy bereik, op ‘n hoë, smal rotslysie op, maar dit maak nie saak hoe hy ook al roep en fluit en skree nie, die parmantige bok ignoreer hom en knibbel rustig voort. Uit pure radeloosheid tel hy toe maar uiteindelik ‘n klip op en gooi dit na die bok – dis raak, maar ongelukkig só raak dat dit die bok se een horing morsaf breek. Die wagtertjie smeek by hom om tog nie vir die boer daarvan te vertel nie. “O, jou lawwe ventjie,” antwoord die bok vermakerig, “selfs al bly ek ook hóé stil hieroor, die stukkende horing gaan mos dadelik, sonder dat hy kan praat, al die praatwerk vanself doen!”
Net so moet ons moet nie soos die bokwagter wees wat dinge wil wegsteek wat nie weggesteek kan word nie.
