 |
| fotobron |
‘n Jong haantjie was in die werf se komposhoop aan’t skroppe agter kos aan, toe hy, van alle dinge, op ‘n verlore pêrel, afkom. Hy bestudeer dit aandagtig, vanuit alle rigtings, sy kop dan hierdie kant, dan daardiekant, soos net ‘n hoender wat op iets vreemds of verdag afkom, kan, en sê: “Wat ‘n lieflike ding is jy nie!” roep die haantjie uit, “maar helaas ongelukkig op die verkeerde plek en tyd en in die verkeerde omstandighede. As iemand opsoek na iets van veel waarde jou tog nou net op kon gespoor het, dan sou jy in jou eertydse glorie herstel kon word; maar nou is dit ek, ‘n jong kapokhaan, wat veel meer waardering vir selfs net ‘n krieseltjie afvalkoring as ‘n hele snoer pêrels het. Hierdie oomblik hou daarom vir jou niks goed in nie; vir my, duidelik, nog minder.”
Die storie bêre ons liefs vir diegene wat nie weet hoe om ons te waardeer nie. Dit herinner ook aan ‘n sêding van Aristoteles: “’n Esel verkies kaf ver bo goud, want esels put meer genot uit kos as uit goud.” Kosbare dinge is immers net kosbaar vir diegene wat dit ten behore na waarde kan ag.
 |
| fotobron |
Ja, die heelboonste foto is alles behalwe die van 'n kapokhaan, soos die haantjie na homself verwys. Hy lyk vir my net meer na 'n plaashoender as die een hier bo.
Ek het die woord kapokhaan trouens net gebruik ter wille van die idiomatiese drakrag wat dit in Afrikaans het.
In die Phaedrus se bronteks (iewers uit die eerste 50 jaar na Christus se geboorte) is dit nie in die komposhoop nie, maar tussen plaasmis wat die haan skrop agter sy kos aan.
