 |
| fotobron |
Leeu, Jakkals en Streepdonkie gaan ewe plegtig ‘n samewerkingsooreenkoms aan: voortaan, as dit by jag kom, sal hulle drietjies mekaar bystaan. Na ‘n eerste hoogsuksesvolle vangs versoek Leeu vir Streeponkie om die vangs regverdig tussen die drie jaggenote te verdeel. Streepdonkie doen wat van hom verwag word – hy verdeel die vleis mooi versigtig en presies in drie ewe groot porsies en bied nogals beskeie aan dat die ander twee eerste ‘n keuse kan uitoefen. Leeu bars egter in ‘n verwoede tirade uit, dood die stomme sebra summier en verorber hom op die plek. Terwyl hy sy lippe selfgenoegsaam aflek, vra hy Broer Jakkals oomblikke later om die prooi op sy beurt tussen hulle oorblywende twee te verdeel. Hierop sleep Jakkals alles wat hulle gevang het oorhaastig op ‘n slordige hoop en laat vir homself enkele seninkies, in wese niks meer as ‘ n taai ou draderige peuselhappie nie, eenkant na. Leeu wil hierop in ‘n seremoniële stem weet wie dit dan nou was wat hom die fynere kuns van verdeling so mooi aangeleer het, want dis duidelik dat hy ‘n meester op die gebied is. Waarop die Jakkals ewe serieus antwoord: “Streepdonkie het my dit geleer, bloot deur toe te laat dat ek hom dophou.”
Bevoorreg is die man wat homself toelaat om uit die slegte lotgevalle van ander te leer.
