 |
| fotobron |
‘n Uitheemse denneboom met ‘n effense meerderwaardigheidskompleks merk op ‘n mooi dag uit die hoogte teenoor die wag-‘n-bietjie op: “Jy is eintlik darem maar regtig ‘n nuttelose ou bosgasietjie; in jou diepste siel en wese niks anders as net ‘n oorlas vir mens en dier nie. Ek, aan die ander kant, is nie net pragtig nie, maar lieflik lank en slank daarby. Ek groei kiertsregop, hemelhoog; die wolke tree met my in gesprek – hulle noem my selfs vriendin. Ek word tot groot voordeel en stigting aangewend in byvoorbeeld die dakkappe van huise, ook die meubels in daardie einste huise. Ek verskaf die stadsaal sy dak, die skip sy kiel.” “O, jou stomme boom,” antwoord die Braambos, “laat my toe om jou vir net ‘n oomblik te herinner aan die etlike soorte sae en tientalle byle wat geslyp gereed staan om jou, jou geslag én ganse nageslag, tot op die grond toe af te maai – dit behoort jou rede genoeg te gee om te hoop dat jy destyds eerder maar as ‘n simpel ou wag-‘n-bietjie-bos, en nie as ‘n hoogedel denneboom nie, jou stammetjie deur die grond se kors gestoot het.”
En dit ís so: ‘n vername man het inderdaad meer roem en glorie as die gepeupel, maar hy word ook aan veel meer en groter gevare blootgestel.
Eweso daarom ook eerder gebrek, sonder enige kommer en sorge, as rykdom en welvaart, maar met ‘n oorvloed slapelose nagte en probleme daarmee saam.
 |
| fotobron |
