Monday, 18 February 2013

Die storie van die nyalaooi en haar jong bulletjie


Fotobron
 “Ek weet nie wat dit met jou is nie, my seun,” kom dit van die njalaooi aan haar seun, “jy is mooi stewig soos die res van ons gebou, geseën met ‘n lieflike stel horings wat self ook al goed aan die aankom is. Vir wat jy daarom by die geringste teken van die een of ander ongedierte so skoon verskrik versteen, weet nugter. En slaan jy nie in jou vier spore vas nie, gaan jy so verbouereerd aan’t weghol dat dit eintlik ‘n aardigheid is.” Dis wat die ma gesê het, ja, inderdaad. En toe die tweetjies van hulle, nie lank daarna nie, bewus word van mense, of dit kon iets anders ook gewees het, in die verte, het sy hom ‘n tweede keer gepor om aan te gaan asof niks gebeur of voorgeval het nie. Dis nou voor sy self oomblikke lank skielik doodstil, stokstyf gevries het; en voor sy knap daarna so vervaard tussen die takke deur voet in die wind geslaan het, dat haar eie seun nie eers mooi kon uitmaak wát nou van sy ma geword het nie.

Net so moet die raad wat ons kop toe vat, kom van iemand wat self daad by die woord kan voeg. Dis immers maklik om met die mooiste raad te koop te loop wat jy self nie kan uitvoer nie.

Hierdie storie het 'n eietydse en plaaslike stertjie. Ek knoop gesels met een van die gebiedswildbewaarders in die Kruger Wildtuin aan, om seker te maak dat die gedrag wat hier beskryf word, wel aan 'n nyalaooi toegedig kan word. Na ek reeds versekering ontvang het dat ek die regte keuse uitgeoefen het, kry ek 'n dag of wat later, nadat ek mooi dankie gesê het die volgende in die pos:

"Regso Hans.

Ek kan byvoeg dat ek weet van ‘n geval destyds toe ek gestasioneer was by Punda Maria, dat ‘n njalabul teruggeval het om hulle te beskerm toe sy troppie deur poacher-honde aangeval is. Hy het met sy lewe geboet.

En wilde diere kry nie toekennings vir dapperheid nie."