 |
| Fotobron |
Vanweë die vyandiggesinde aard van slagters se beroep, besluit ‘n spul slagosse op ‘n dag om van elke enkele slagter onder die son waarop hulle hul horings kan lê, ontslae te raak. Die moppie groei gou aan tot ‘n groot groep wat opgerui saambondel en –maal terwyl die horings in voorbereiding van die verwagte veldslag op die nag van die skerp lang horings, vlymskerp gemaak word. Onder hulle was egter ook ‘n ouerige ou os wat op sy dag baie lang en moeilike myle, selfs op plekke waar daar destyds nog nie paaie was nie, as trekos onder die juk deurgebring het. Hierdie os maan toe onder die oproerige ander: “Onthou net, kêrels, die slagters doen hul werk met geoefende hande sonder enige onnodige uitgerekte marteling, pyn of lyding. Dink net wat nie alles gaan gebeur, en die allervreeslike dood wat ons nie gaan sterf nie, beland ons nou hierna in die hande van nuwe onervare vakleerlinge nie! Een ding staan mos nou soos ‘n paal bo water – selfs sonder ‘n enkele slagter op die aardbodem oor, sal die mensdom se behoefte aan beesvleis nog lank nie daarmee saam verdwyn het nie. Daar sal altyd iemand wees om onder ons af te maai, al raak ons ook nou van die ganse huidige geslag slagters ontslae, dis nou maar wors.
Net so moet ons onthou dat iemand wat wil weghol van ‘n huidige gevaar mooi moet dink of hy homself nie straks later vanuit die vet, reguit in die vuur, waar sake nóg warmer is, gaan bevind nie.
