“En vir wat lyk jy so hartseer,” vra die valkie toe hy langs ‘n hoogs bedoefde arend neerstryk op ‘n tak. “Ek soek nou al hoe lank,” sê die wyfie, “vir my ‘n man wat goed genoeg na my sal kan omsien, maar só ‘n man kon ek tot nou toe nog nie opspoor nie.” “Nou waarom neem jy my nie,” stel die valkie voor, “ek is immers baie sterker as jy.” “Wil jy daardeur vir my sê dat jy jagter genoeg is om in voldoende prooi vir ons altwee te voorsien?” vra die arend. “Wel, met hierdie kloue van my,” spog die valkie, “het ek al telkemale self ‘n volstruis gevang en manalleen aangevlieg na my blyplek toe.” Hierdie woorde het die arend oorgehaal om die valkie as lewensmaat te neem. Pas terug van die wittebrood herinner die arend haar eggenoot aan sy belofte om vir haar ‘n volstruis te bring, en hy klief daar weg, die blou lug in. Dis met die flouste verskoning vir ‘n ou veldmuisie wat hy twee dae later daar aankom – die stomme dingetjie stink sommer so aan ontbinding en dis duidelik dat die valkie hom nie gevang het nie, maar dat hy dae lank dood in die veld gelê het voor die valkie hom opgepik het. “Is dit,” vra die arend, “jou interpretasie van die huweliksbelofte wat jy aan my gemaak het?” Die valkie se enigste, en baie eerlike, antwoord: “Om ‘n edel dame soos jy se guns te wen en boonop jou koninklike hand in ‘n huwelik te verseker, sou ek jou enige iets belowe het, selfs al het ek goed geweet dat daar niks van sal kom nie.”
