‘n Leeu daag een oggend deur die hek op die plaaswerf op. Die Plaasboer, wat lank reeds die Leeu wou vang, sluit onmiddellik die hek. Die oomblik toe die leeu agter die kap van die byl kom, spring hy onder die skape in en saai verwoesting. Daarna klim hy eers onder die bokke en toe die beeste in en dood ‘n hele aantal van beide. Die Plaasboer wat vir sy eie en sy gesin se lewens begin vrees, gooi die plaashek oop en bevry die Leeu. Hierna sanik en kla hy luid oor die skade wat die Leeu hom en sy boerdery berokken het, maar sy vrou, wat alles die heeltyd op‘n afstand gade geslaan het, sê: “Glo my vry, dit is alles jou verdiende loon. Hoe kon jy vir ‘n enkele oomblik daaraan gedink het om ‘n leeu saam met jou op die plaaswerf toe te sluit, dit terwyl jy weet dat jou broek beginne beef as jy so min as slegs sy brul oor ‘n afstand hoor?”
As jy met vuur speel, moet jy bereid wees om jou vingers te brand.
Ek het lieflik borduur hier. Kom ons kry hom net eers ook darem soos hy in klassieke tye oorvertel is:
'n Leeu kom die plaaswerf binne en die boer wat hom wil vang sluit die hek. Die leeu, wat nie kan uitkom nie, vreet nou eers die skape op en wend hom toe tot die beeste. Die boer begin vir sy eie veiligheid vrees en gooi die hek oop. Na die leeu weg is sien die boer se vrou haar man sy lot bekla en sê vir hom: “Dis jou verdiende loon! Vir wat het jy jouself wou opsluit met 'n tipe dier waarvan 'n mens, selfs oor 'n groot afstand, eerder weg moet hardloop?”
Op dieselfde wyse moet mense wat die wat sterker is as hulle opklits, bereid wees om die gevolge van hul fout te dra.
Of die betrokke illustrasie hier by die fabel hoort weet ek nie – die illustrasie se opskrif is in Latyn, die oerteks van die fabel Grieks. Tog lyk die leeu vir my pretty distressed asof hy opgesluit kan wees, en dit sal my nie verbaas as die bok in die agtergrond spoedig op die leeu se kerfstok gaan eindig nie.
