‘n Donkie stap deur die stad met ‘n groot hout beeld, bestem vir een van die kerke, stewig op sy rug gebind. In die verbystap stop die voetgangers en buig voor die beeld. Die stomme Donkie is onder die wanindruk die mense buig uit respek voor hom en begin grootkop kry. Kort voor lank is hy so vol eiewaan dat hy verseg om een voet verder voor‘n ander te sit. Die drywer vererg homself, looi die Donkie hard met die karwats en herinner hom daaraan dat die wêreld lank nog nie so agteruit gegaan het dat mense voor ‘n domkop donkie sal buig nie.”
Dit bly nou maar een maal nie wys om die lof en die eer wat ‘n ander toekom, vir jouself toe te eien nie; jy maak net van jouself‘n gek in die oë van ander.
Dis nou soos wat 'n sekere Townsend dit in 1867 oorvertel het. En dis die geneuk met die fabels, die goed is volksbesit en elkeen maak nes hy lus het. In die Klassieke tye was die boodskap veel eenvoudiger:
Hierdie fabel kan gebruik word as mense die eer wat ander toekom op hulself neem.
