‘n Smous is met sy donkie af see se kant toe om ‘n vrag sout aan te koop. Op pad terug en in ‘n driffie langs die pad, trap die donkie skeef en beland in die water.Toe sy eienaar hom eers weer daar op, daar uit, en veilig buite die water het, voel die donkie dadelik dat sy vrag aansienlik ligter is. Dis ook vir die smous duidelik dat die water die sout moes gesmelt het, en hy draai terug om dit wat hy sopas verloor het, eers weer aan te vul Hy koop trouens meer sout aan en dis met ‘n swaarder vrag dat hy en sy donkie ‘n rukkie later weer die terug pad aanpak. By dieselfde driffie aangekom, struikel die donkie kwansuis weer en staan met ‘n aansienlik ligter vrag uit die water op. Dit is amper vir die smous of die gebalk wat hom begroet triomfantelik is, so asof die donkie bly is hy het gekry wat hy verlang het. Weer draai hulle om, terug see se kant toe; hierdie keer nie om die verlore sout aan te vul nie. Nee, die smous wat gemenespel van die donkie se kant vermoed, maak aankoop van ‘n groot vrag spons, wat, al is dit nie naastenby so swaar soos die vorige twee vragte sout nie, vreeslik groot en lomp is. Dis dieselfde pad terug, dieselfde driffie, ook dieselfde klip in die driffie waar die donkie dan nou kamstig sy poot swik, struikel en met die grote vrag spons op sy sy in die water beland. Die stomme donkie versuip amper en toe die smous hom uiteindelik weer op en uit die water het, is die vrag niks ligter nie, maar het sy toertjie geboemerang en is dit tien keer swaarder van al die water wat die spons absorbeer het. Maar, en dis wat so mooi is van hierdie storie – nooit weer by daardie driffie langs die pad terug, of trouens enige ander driffie nie, het die donkie ooit weer gestruikel nie.
 |
| Die illustrasies is met ongekende liefde en passie deur Laura Gibbs opgespoor en as liefdesdiens teenoor fabels op Flickr beskikbaar gestel. (Dalk het sy haar studente dit laat doen.) |
