‘n Bok wat blind in haar een oog was, het in belang van haar eie veiligheid vinnig aangeleer om so na as moontlik aan die hoë kranse, met die see ver onder haar, te wei. Die oog wat nog kon sien het binneland toe gekyk sodat sy vroegtydig die eerste tekens van ‘n naderende jagter op ‘n afstand kon bespeur. Die blinde oog het seekant toe gewys terwyl sy wei, juis omdat sy geen gevaar van die seekant te wagte was nie. Seevaarders wat daar verby geseil gekom het, het haar bo op die lysie van die krans gewaar en geskiet. Die stomme bok het haar lot bekla, sy was immers bang vir gevaar uit die binneland wat nie bestaan het nie, terwyl sy gemoedsrus gehad het oor dit wat juis haar dood beteken het.
Die fabel wys ons dat die goed wat ons reken ons kwaad kan doen, ons dikwels goed doen, terwyl dit waarop ons reken vir skade, ons eerder van skade weerhou.
Elders word dieselfde boodskap effe anders tuisgebring:
Die bok, voortvlugtend van die jagters, gaan soek toe skuiling in 'n nabygeleë grot wat huisvesting aan ‘n leeu verleen het. Toe sy die grot instap en verken met die oog op wegkruipplek vir haarself, val die leeu haar aan. Terwyl sy flarde geskeur word, dink sy by haarself: “Wat 'n sot was ek nie! Terwyl ek uit die kloue van die jagters ontsnap, hardloop ek in die bek van die leeu in!”
Dieselfde kan van mense gesê word: om 'n klein gevaar te ontduik lewer hulle hulself dikwels oor in 'n veel groter gevaar.
Van die vet in die vuur?
En hierdie bok lyk vir my nie net blind nie, maar doof en domonnosel ook. (Ek sou ook kon jagter wees as dit so maklik was.)
Al die illustrasies is deur Laurag Gibbs op Flickr beskikbaar gestel.
En hierdie bok lyk vir my nie net blind nie, maar doof en domonnosel ook. (Ek sou ook kon jagter wees as dit so maklik was.)
