‘n Groepie reisigers langs die kus af het hulself op ‘n baie hoë uitkykpunt oor die see bevind, toe hulle op die horison iets sien wat hulle aangeneem het ‘n groot skip is. Hoopvol het hulle dopgehou of die skip by die hawe gaan aandoen, maar toe die voorwerp veel nader deur die wind aangedryf is, was dit duidelik dat dit hoogstens ‘n bootjie en beslis nie ‘n seilskip is nie. Toe dit ten einde laaste op die strand uitspoel, was dit al die tyd niks anders as ‘n stuk dryfhout nie en merk een van die reisigers teleurgestel op: “Hoe onnosel was ons nie - ons het hoë verwagtings gekoester van iets wat uiteindelik niks was nie."
Dieselfde kan van mense gesê word. Ons is dikwels in vervoering oor iemand wat ons nog nie ontmoet het nie, maar as ons hom eers leer ken het, besef ons hy is regtig nie iemand van belang nie.
Jare na hierdie vertelling van die fabel, het 'n ander storieverteller afgsluit met die gedagte dat ons verwagtinge van die lewe dikwels die werklikheid by verre oortref.
Die vertelling laat my ook dink aan die uitdrukking “as my skip eendag inkom.”
Iewers het ek kleintyd ‘n boekie gehad met ‘n naam soos As pa se skip kom. Maar ongelukkig net die naam en die voorblad wat ek met relatiewe duidelikheid in die herinnering kan roep. Tog sal dit interessant wees om te weet of daar raakpunte tussen hierdie fabel en veral die eersgenoemde spreuk is.
Hierdie fabel herinner aan die een van die berg wat ‘n muis gebaar het, maar die twee het totaal verskillende strekkings, boodskappe, kontekste en toepassingsmoontlikhede.
Die illustrasie is deur Laura G Gibbs op Flickr beskikbaar gestel.
Die illustrasie is deur Laura G Gibbs op Flickr beskikbaar gestel.
