‘n Bobbejaan wat as brandwag bo in die top van ‘n boom sit en uitkyk oor die rivier, hou daglank aandagtig ‘n klompie vissermanne doenig met hul nette dop. Toe die Vissermanne tevrede is met hul vangstes vir die dag, verkas hulle om te gaan eet en los die nette opgetrek teen die wal. Dis net die kans wat Bobbejaan heeldag afgewag het, hy klouter uit die boom, vas van plan om die Vissermanne se kuns na te boots. Hy kry die nette beet en gooi dit ewe behendig in die rivier, maar verstrengel homself totaal in die proses en versuip kort daarna. Toe hy die oulaas opkom sê hy met sy laaste asemteug: “Ek kry wat ek verdien want wat het ek wat nog nooit ‘n net hanteer het nie tussen die nette verloor om nou daarmee ‘n vis te wil loop staan en vang?”
Hierdie oorvertel was van 'n vertaling uit die 1800's. Weliswaar ek wat die oorspronklike aap in 'n bobbejaan verander het.
Die oudste teks waaroor ons beskik vertel die storie effe anders en dis vir my interessant pm te sien watter veranderinge die Victoriaanse pen aan die oorspronklike storie gemaak het. In die hierdie geval is die einde van die storie heeltemaal verander.
'n Visserman was naby die strand aan’t visvang op see. 'n Aap wat hom dopgehou het, wou hom dit graag nadoen. Die visser los sy nette net so op die strand toe hy loop om 'n uiltjie in 'n nabygeleë spelonk te gaan knip. Die aap storm nader en gryp die net – hy gaan nou self visvang. Maar omdat hy niks van die nette geweet het nie, was dit nie lank nie of hy was totaal en al verstrengel in die toue. Die volgende oomblik val hy natuurlik toe ook nou in die see en versuip. Die visserman kom op hom af toe dit te laat was, trek hom uit op die strand en sê: “O, jou stomme ellendeling – jou gebrek aan onderskeidingsvermoë, ongesonde oordeel en onnosel optrede het jou jou lewe gekos.”
Hierdie fabel wys dat mense wat hul meerderes wil nadoen (na-aap?) hulself op die ou einde vernietig.
Die illustrasie deur Laura Gibbs op Flickr beskikbaar gestel.
